“Czuję się jak powietrze. Jestem, ale mnie nie ma.”

Kiedy usłyszysz o wczesnych rannych godzinach dźwięk swojego budzika, otwierasz oczy, podnosisz się, przeciągasz. Uświadamiasz sobie, że to właściwa pora, aby wstać, ubrać się, coś zjeść. Przed tobą ciężki dzień w szkole, pracy, na uczelni. Myśląc o tym, jak przetrwać, w pośpiechu ubierasz buty, kurtkę i wybiegasz z domu, mając nadzieję, że uda ci się zdążyć na ostatni autobus, pociąg, czy tramwaj. W międzyczasie przechodzisz przemianę. Zakładasz maskę. Udajesz spełnioną, szczęśliwą, pełną wigoru i energii. W końcu docierasz do swojego celu. Pomimo tego, że dzień wcześniej pokłóciłaś się ze swoją najlepszą przyjaciółką, jakiś samochód wjeżdżając w ogromną kałużę właśnie poplamił ci nowy płaszczyk, na który odkładałaś przez ostatnie pół roku, znów dostałaś naganę od swojego przełożonego, którego szczerze nienawidzisz, a przez drogę przebiegł ci czarny kot - uśmiechasz się, grasz. Znajomi postrzegają cię jako osobę, która kocha życie. Zazdroszczą, że nie masz zmartwień, że potrafisz sobie poradzić w każdej sytuacji, wyjść z każdej opresji.
Mijają kolejne godziny, a ty czujesz, że nie zdołasz wytrzymać ani minuty dłużej. Ale wreszcie udało się. To koniec na dzisiaj. Możesz wracać do domu. Żegnasz się ze wszystkimi i wychodzisz.

A co potem? Siadasz przy kominku z kubkiem gorącej kawy w ręku. Kiedy w radiu słyszysz piosenkę, która przypomina ci o tym, co tak naprawdę jest dla ciebie ważne, na twojej twarzy pojawia się uśmiech- tym razem szczery. Myślisz o swoim życiu. O tym, jak ono wygląda, a jak faktycznie chciałabyś, aby wyglądało. Zdajesz sobie sprawę z tego, że stoisz w miejscu. Nie rozwijasz się, nie realizujesz swojego potencjału, po prostu trwasz w (wydaję się) niezmiennym.

Przez natłok obowiązków, popadamy w rutynę. Żyjemy automatycznie. Zapominamy o marzeniach, o pasjach. Przemijamy nie zostawiając po sobie nic. Jesteśmy jednymi z wielu. Zanikamy. Zanikają nasze uczucia, nasza wrażliwość, spontaniczność. Czujemy się jak powietrze. Mamy świadomość własnego bytu, ale go nie odczuwamy. Wciąż szukamy chwil, które pokazują, że życie jest piękne i ma sens. Wciąż szukamy ludzi prawdziwych, o dobrych sercach. Szukamy bratnich dusz- przyjaźni, miłości. Szukamy szczęścia.