Ukochany ścisk

*z przymrużeniem oka*

Codziennie, kiedy wsiadam do pociągu, oczywiście z nadzieją, że znajdę jakieś wolne miejsce, rozmyślam o przebiegu danego dnia (w sumie dość często popadam w rutynę, ale to temat na inny post). Kiedy już usiądę (albo i nie) wyciągam jakąś książkę, bądź zeszyt i na szybko staram się uporządkować wiedzę, co zazwyczaj i tak mi nie wychodzi (hałas, przystojniacy, nawet sufit staje się interesujący, kiedy mam się uczyć). Zazwyczaj droga mija w zawrotnym tempie, chyba że pociąg ma spóźnienie, wtedy jak na złość jedzie jeszcze wolniej niż zwykle. 

Cel.

W końcu jestem.

Stacja Poznań Główny.

Wysiadam i żółwim tempem wlokę się na przystanek tramwajowy. Schody.. Dużo schodów.. Myślę- zaraz będę na miejscu, w tramwaju pewnie sobie usiądę, odpocznę. Moja ukochana szóstka (ewentualnie dwunastka lub osiemnastka) wyłania się zza zakrętu. Jest coraz bliżej. Serce bije mi szybciej. Nie mogę się wprost doczekać. Zamykam oczy ze szczęścia. Otwieram. Widzę, co dzieję się w środku tramwaju. Czar pryska. Zaciskam zęby- teraz, albo nigdy- mówię sama do siebie, czasami do przyjaciółki. Podchodzę do magicznych drzwi, widzę ścianę ludzi przede mną. Koleżanka z tyłu "dopycha" mnie, potem ja wciągam ją. Czuję wyraźny i na pewno niezbyt przyjemny zapach. Ktoś podniósł rękę do góry. Zakręt. Wpadam na trójkę dziewczyn stojących obok mnie. Znów zakręt, tym razem w drugą stronę. One wpadają na mnie. Jeszcze tylko jeden przystanek- pocieszam się. Tłum ludzi omal nie wypycha mnie na zewnątrz, kiedy każdy jak najszybciej chce opuścić tramwaj.

W końcu.

AWF.

Moja chwila, mój czas.

Wysiadam.

Tytuł tej historii?
Prawdziwa szkoła przetrwania- czyli polskie MPK.

proszę państwa, najlepszy fotograf na tym świecie- Weronika >mistrz<

Mam nadzieję, że post w takiej formie przypadł Wam do gustu :)

A wy lubicie MPK? Jakie wady, a jakie zalety mają tramwaje?